Powoli zbliżają się 2 miesiące jak jestem w Graz. W końcu bez zastanowienia piszę nazwę miejscowości bez błędu. Jeszcze w głowie mam On-Arrival-Training, jeszcze coś mi świszczy w płucach. Plus dobrze jakby udało się zrobić z tego obiecaną relacje dla Uli. Jestem w całkiem przyjemnym pokoju, słysząc obok Włocha i idąc zaraz na papierosa. W zabawnym zanurzeniu w wolontariacie międzynarodowym, do którego oglądania byłem przyzwyczajony z drugiej strony. W zaskakująco ciepłym regionie, o którym nie dowiadywałem się niczego przed wyjazdem i dalej za dużo nie wiem. Z lekko napoczętą filozofią zen, której nie mogę czytać dużymi partiami. No dobra więc, spróbuję znaleźć w tym jakiś sens.
Austria najbardziej zaskoczyła bardzo częstymi znakami przy Autostrada, że narkotyki są niebezpieczne. Tak więc od początku wpisała się w moje rozumienie komiczności świata, choć dalej jestem lekko ciekaw, co oni tu tak biorą. Wioska dziecięca w głowie umieszcza całkiem niezłe dofinansowanie (albo Polska umieszcza perspektywy niedofinansowania). A z rzeczy bardziej istotnych, interesujący zestaw dzieciaków, opiekunów oraz reszty pracowników. Mogę więc widzieć znowu złe i dobre schematy jakie widziałem w polskiej szkole. Ludzie zachowują się jak ludzie. Mogę doświadczać nowości doznań, czasami zagubienia, jednego z najbardziej odświeżających doświadczeń w kategoriach zawodowych i osobistych. Kiedyś już lekko czuję swoje fundamenty jako psycholog, zmieniam kraj na taki w którym mogę komunikować bardzo podstawowe sprawy. Ze swojej bańki wokół ego, gdzie jestem wysoko w kategoriach intelektualno-rozumowych przenoszę się. Przenoszę się do świata, gdzie muszę brzmieć jak niewyedukowany głupiec. I spoglądam na te fragmenty siebie, które są w końcu jakoś połączone.
W organizacji póki co walczę o aspekt mojej edukacji w projekcie. Mocno staram się, by była to walka wspólna o większy cel, albo przynajmniej obok. Co jak będzie to walka między mną a organizacją? Cóż, pewnie każdy mój sukces będzie też porażką. Mam tylko nadzieje, że chce być lepszy w pracy z dziećmi, również dla tych dzieci. Zresztą w kategoriach ludzkich dalej mnie to trochę przytłacza. Że można by tak dać możliwości bogu ducha winnym istotom. Nad tym nie zacząłem jeszcze nawet pracować.
Kategorią wymagającą definitywnej pracy jest przywoływanie wspólnych celów. Szkolenie w dużej grupie pokazało, że robienie rzeczy głupich nie wyzwala ze mnie tylko najlepszych instynktów. Mówiąc wprost zderzając się część nieprofesjonalnych szkoleń w NGO, również w ramach programów Europejskich frustruje mnie. Z plusów widzę, że udało mi się z tego nie zrobić personalnego ataku. Nie mniej nie jestem przekonany czy poza upustem dużo mi się udało na przyszłość w trenerkach zmienić. Jakiś mały pozytywny wkład w innych uczestników mam nadzieje miałem. Problem jest taki, że przez strajk nauczycieli w Polsce, frustracja bezsensowną edukacją u mnie wrasta. Mam wrażenie, że hasłem mogłoby być – koniec z bezsensowną edukacją za marne pieniądze. Od teraz bez sensowna edukacja za nieobraźliwe pieniądze. No jest to postęp. Dla mnie chujowy, choć sprawiedliwy. Póki co jednym rozwiązaniem jest zostanie ministrem edukacji narodowej. Trochę za ogólny plan.
Pierwsi znajomi z Polski wpadli. Po treningu się więcej znajomych w Austrii zrobiło. Nie mniej takie szkolenia mając moc kolonii, więc ciężko powiedzieć. Nie mniej bycie na uboczu w Polsce jest trochę mniej męczące niż tutaj. Kwestia językowa myślę. Nauczyłem się też, że intensywne kursy językowe są super w wakacje. Albo na freelansie. Chodzenie do pracy – ciekawa sprawa.
Cóż na ten moment wiem w zasadzie tyle, że za parę miesięcy będę wiedział więcej. Że fajnych ludzi przywiało do Austrii na wolontariaty. Że może można wrzucać coś bardziej motywacyjnego i próbować w to wierzyć. Że lubię ironię, i chyba trzeba to tak zostawić, tylko unikać sarkazmu.
Almost 2 months as I am in Graz. In the end, I write the name of the town correct and without thinking. I still have On-Arrival-Training in my head, I still have something whizzing in my lungs. Furthermore, would be good to be able to make this promised report for Ula. So I will try from the beginning. I am sitting in a quite pleasant room, hearing an Italian voice from the next room. I am in a fun immersion of an international voluntary service, which I used to see from the other side. I live a surprisingly warm region, about which I did not learn anything before leaving and I still do not know much. With a slightly overwhelming me book of Zen philosophy, which I can not read in large parts.
Austria surprised me most with the very frequent signs on the highways that drugs are dangerous. So from the beginning, it has feet into my understanding of the ridiculousness (funny one) of the world. Although I am still curious to know what they are taking here. Nevertheless the children's village from the first sign in quite a good financing situation (or Poland places in the mind worldview of everything struggling with underfunding). More important though, it is an interesting set of kids, carers, and other employees. So I can see again the bad and good schemes that I saw in the Polish schools. Humans tend to behave like humans.
Personally, I can get new experiences, sometimes I feel lost, which is one of the most refreshing experiences in my professional and personal life. I used to feel the foundation of myself as a psychologist, so I change the country to one, where I can communicate on just very basic matters. From my bubble around the ego, where I am high in intellectual-reason terms, I have moved. I've moved to a world where I have to sound like an uneducated fool. And I look at those parts of myself that are somehow connected.
In the organization so far I am fighting for the case of my own better education during the project. I try hard to make it a common fight for a bigger purpose or at least avoid fighting with each other. What if the fight goes between me and the organization? Well then, probably my every success would become at the same time a failure. At the moment I only hope that I want to be better at working with children, also for these children. Because of that work, it still overwhelms me. There are (or not) the possibilities of whole life for this guys. And I have started working directly on that yet.
The category for me, that requires a definitive work on is to be able to convince for the common goals. Training in a large group showed that doing stupid things doesn't make me go for the bests instincts. Directly speaking, by being a part of some non-professionally conducted training in NGOs, I am getting frustrated. I see from the pluses that I managed to not make a personal attack because of it. Even though I am not convinced if I managed to change a lot in the trainers. Although I hope I had some small positive contribution to other participants. One of my problems is that through the teachers' strike in Poland, frustration with senseless education grows in me. I have the impression that the slogan could be - no more senseless education for poor money. If protests succeeded from now on it will be just senseless education for normal money. Well, this is progress. For me, a shitty one, even if fair. So far, one solution I know is to become the minister of national education. A bit too general plan.
The first friends from Poland came up to visit me. After training, theoretically, I have more friends in Austria. Although such training has the power of a holidays camp, so it's hard to say. Being outsider in Poland is a bit less tiring than here. I think the problem is about language. I also learned that intensive language courses are great during the holidays. Or during freelance. Going to work - hm...
Well, at the moment I know basically that in a few months I will know more. I know that a nice group of people joined EVS in Austria. That maybe I can throw in something more motivational stuff and try to believe in it. That I like irony, and I think that will stay for some time, so I will just try to avoid sarcasm.